โฉมงามกับเตียงวิเศษ | ทำไมคนพิการต้องขึ้นรถพยาบาลฟรี?

การไปโรงพยาบาลสำหรับคนที่เดินเหินได้คงเป็นเรื่องไม่ยากเย็นอะไร แต่สำหรับคนพิการที่ต้องอาศัยรถนอนนั้น การไปโรงพยาบาลไม่ง่ายเลย ฉันอยากยกเรื่องราวของตัวเองเป็นตัวอย่าง เพื่อให้คุณเห็นภาพว่า ทำไมรถพยาบาลฟรีจึงสำคัญกับคนพิการ

หลังผ่าตัด และออกจากโรงพยาบาล เวลาไปหาหมอตามนัดระหว่างที่ยังนั่งไม่ได้ และต้องนอนราบตลอดเวลา ฉันจำเป็นต้องไป-กลับด้วยรถพยาบาล แต่การใช้บริการรถพยาบาลที่ดำเนินการโดยเอกชนนั้นมีค่าใช้จ่ายที่ค่อนข้างสูงคือราวๆ 800 บาทสำหรับหนึ่งเที่ยว และราวๆ 1,500 บาท สำหรับไปและกลับ แม้จะคิดว่าราคานี้นั้นแพงแล้ว หารู้ไหมว่า นี่คือราคาในโซนฝั่งธน หากไปไกลกว่านั้นราคาก็เพิ่มตามไปด้วย ฉันเองเคยไปโรงพยาบาลที่อยู่ไกลถึงหลักสี่ (จากบ้านแถวนครปฐม) และราคาไปกลับสูงถึง 2,500 บาท!

แม้รถเอกชนจะแพง แต่การใช้บริการรถพยาบาลเอกชนก็สะดวก เพียงยกหูโทรหาเขา นัดวันเวลา บอกสถานที่ และเวลากลับคร่าวๆ เมื่อเสร็จธุระจากโรงพยาบาลก็โทรเรียกเขามารับ สบาย.. แค่นี้ผู้ให้บริการรถพยาบาลเอกชนก็จะมารับเราที่โรงพยาบาลไปส่งบ้านเรียบร้อย

หากนึกไม่ออกว่า ขั้นตอนมันเป็นยังไง อธิบายง่ายๆ เริ่มด้วยทีมรถพยาบาลเอกชน (การแพทย์ฉุกเฉินของรัฐก็ด้วย) จะมีรถเข็นมารับถึงเตียง เจ้าหน้าที่โยกย้ายและพลิกตัวฉันด้วยเปลตัก ไปขึ้นรถเข็น จากนั้นก็เข็นรถเข็นขึ้นรถพยาบาล ขากลับก็ทำแบบเดียวกันนี่แหละ

แม้ขั้นตอนจะแสนง่าย แต่เงินในแต่ละเดือนที่ต้องเสียไปก็ง่ายมากเช่นกัน ในบางเดือนครอบครัวต้องจ่ายถึง 7,000 บาท สำหรับค่ารถพยาบาลในการไปหาหมอตามนัด และการไปหาหมอแบบฉุกเฉิน เช่น กรณีสายสวนปัสสาวะมีปัญหา ครอบครัวไม่เคยโทษฉันสำหรับค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้น เพราะเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ แต่ในฐานะคนพิการที่ไม่สามารถหาเงินช่วยเหลือครอบครัวได้ในตอนนั้น กลับทำให้ฉันเป็นทุกข์ เกิดความรู้สึกผิดทุกครั้งที่ครอบครัวต้องจ่ายเงินในส่วนนี้

อ่านมาถึงตรงนี้คุณอาจจะคิดว่าทำไมถึงไม่ใช้บริการ 1669 บริการรถพยาบาลฟรีล่ะ ?

การโทร 1669 เป็นการให้บริการรถฉุกเฉินแบบที่ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย ตอนที่ฉันใช้บริการ 1669 ครั้งแรก มีรถพยาบาลมารับและพาไปส่งโรงพยาบาล ครั้งที่สองไม่ใช่รถพยาบาลแต่เป็นรถร่วมกตัญญู เจ้าหน้าที่เอาเปลมายกฉันจากเตียงและเอาไปขึ้นรถกระบะที่ติดหลังคาแครี่บอย ในตอนนั้นฉันเพิ่งผ่าตัดมาได้ไม่นาน แผลยังเจ็บอยู่ ทุกครั้งที่รถกระเด้งเพราะลูกระนาดและถนนที่ขรุขระ ความเจ็บก็กระเทือนรุนแรง ครั้งที่สามเป็นการเรียกเข้าไปให้ช่วยพาไปแอดมิทในตอนมืด ฉุกเฉินพอสมควร ครั้งที่สี่สายสวนปัสสาวะฉันมีปัญหาอีก โทรไปขอรถพยาบาลให้มารับที่บ้าน เจ้าหน้าที่แจ้งว่าไม่มีรถ เพราะต้องไปรับคนที่ฉุกเฉินกว่า แต่จะพยายามหารถให้แล้วโทรกลับมา แต่เขาก็ไม่ได้โทรกลับมาจนถึงทุกวันนี้

และแม้ว่าจะมีรถพยาบาลหรือรถร่วมกตัญญูมารับที่บ้าน แต่ขากลับฉันก็ต้องกลับเองซึ่งมีค่าใช้จ่าย ฉันเคยถามเขาว่า ทำไมถึงไม่มีรถรับกลับ เจ้าหน้าที่ตอบว่า “เพราะว่าต้องให้รถเอกชนมารับ” ได้ยินคำตอบฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดีว่า เหตุใดเมื่อไปส่งแล้วจึงไม่สามารถมารับกลับไปได้ ถ้าคนพิการที่สามารเดินทางกลับได้เขาคงไม่เรียกให้มารับตั้งแต่แรกหรือเปล่า ถ้าหากฉันไม่มีเงินเรียกรถพยาบาลเอกชนมาฉันต้องทำอย่างไร เพื่อนของเพื่อนฉันเป็นคนพิการที่ต้องใส่สายสวนปัสสาวะเหมือนกัน  เขาเกิดสายสวนอุดตันก็โทร 1669 ไปเรียกรถพยาบาลแต่ทางนั้นไม่ได้ส่งรถมาด้วยเหตุผลที่น่าเจ็บปวดว่า “เลือดไม่ออก ถือว่าไม่ฉุกเฉิน” เหตุผลนี้ฉันก็เคยเจอกับตัวเองเหมือนกัน ทำให้หลังจากนั้นเมื่อสายสวนปัสสาวะมีปัญหาต้องไปโรงพยาบาล ฉันไม่เคยโทรไป 1669 อีกเลย

ฉันไม่โทษเจ้าหน้าที่ที่พูดแบบนั้น เพราะระบบและระเบียบถูกกำหนดมาแล้ว ไม่ได้โกรธที่เขาบอกเราอย่างนั้นเพราะนั่นคือความจริง เขาจำเป็นต้องมีเกณฑ์ที่ใช้วัดความสำคัญของการจัดสรรทรัพยากรที่มีอยู่ในมือ ฉันไม่ได้คิดว่ารถพยาบาลเอกชนนั้นขูดรีดเอากำไรจนเกินควร เพราะธุรกิจรถพยาบาลเอกชนนั้นก็มีค่าใช้จ่ายในการดำเนินกิจการเช่นกัน

ที่จริงแล้วปัญหานี้ไม่ใช่แค่ความเจ็บป่วยของเราไม่เข้าข่ายในการให้บริการรถพยาบาลฉุกเฉิน แต่ปัญหามันคือไม่มีรถพยาบาลที่เป็นสวัสดิการรองรับสำหรับคนพิการโดยเฉพาะเลยต่างหาก ถ้าต้องการไปโรงพยาบาลแต่ไม่สามารถเข้าถึงรถพยาบาลฉุกเฉินได้และไม่มีเงินจ้างรถพยาบาลเอกชนจะทำอย่างไร ฉันเคยได้คุยกับเจ้าหน้าที่ที่ทำงานตรงนี้ เขาเล่าให้ฟังว่าบางคนก็ต้องยกมาจากแคร่แล้วเอาขึ้นรถกระบะของเพื่อนบ้านให้ช่วยพาไปหาหมอ คงไม่ใช่ทุกครั้งที่เขาสามารถไปส่งและรอรับเรากลับได้ นี่จึงเป็นปัญหาสวัสดิการของคนพิการที่รัฐและหลายคนอาจยังมองไม่เห็นความสำคัญ เพราะไม่มีโอกาสได้รับรู้ถึงสภาพปัญหา

การมีสิทธิในการใช้บริการกับการไปร้องขอนั้นมันรู้สึกต่างกันมากเหลือเกิน ถ้าหากวันหนึ่งรถพยาบาลฟรีสำหรับคนพิการที่จำเป็นต้องใช้ ถูกเพิ่มเข้าไปในสิทธิของคนพิการก็คงจะดีไม่น้อย