เราคงคุ้นเคยกับเสื้อคอกระเช้ากันดีจากการเห็นแม่ ป้า ย่า ยายใส่ที่บ้าน แต่ใครจะรู้บ้างว่า เสื้อคอกระเช้าที่ไม่มีอะไรซับซ้อน จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของความภาคภูมิใจที่เบส- พีรัช พนาโยธากุล มีตลอดหลายปีที่ผ่านมา
คุยกับแม่สมบูรณ์และ เบส-พีรัช หนุ่มวัย 29 ปี ที่มีภาวะดาวน์ซินโดรม ถึงธุรกิจเสื้อคอกระเช้าของเขา ซึ่งเป็นธุรกิจที่เขาภาคภูมิใจ และสามารถเลี้ยงชีพตัวเองแถมยังแบ่งไปช่วยเหลือเรื่องต่าง ๆ ในครอบครัวได้
จุดเริ่มต้นของร้านเสื้อคอกระเช้าตราเบส
แม่เล่าว่า เธอเคยเป็นช่างตัดเย็บมาก่อน จึงพอเย็บเสื้อเป็นอยู่บ้าง เธอนำมาลองสอนเบสช่วงหลังจากที่เบสเรียนจบ แม้เบสเคยไปฝึกอาชีพที่ศูนย์อาชีพเพื่อเรียนรู้งานต่าง ๆ ทั้งทำสวน ทำพรมเช็ดเท้า แต่เบสก็ทำได้ไม่ดีเท่ากับเย็บเสื้อ
“เสื้อคอกระเช้านั้นเย็บง่าย”แม่เล่า แม่เคยนำเสื้อแบบอื่นให้เบสลองทำ แต่เบสก็ไม่อยากทำเพราะยากเกินไป สำหรับเสื้อคอกระเช้าก็เริ่มฝึกจากจากการเย็บทีละนิด เป็นผ้าก่อนยังไม่ต้องเป็นเสื้อ แล้วค่อย ๆ ฝึกมากขึ้นจนเบสสามารถเย็บเสื้อเป็นตัวได้
“ถึงจะเป็นเด็กพิเศษ แต่ก็ใช่ว่าจะเรียนรู้เหมือนคนปกติทั่วไปไม่ได้แค่ต้องค่อย ๆ สอนเขาแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่ต้องรีบ” แม่สมบูรณ์กล่าว
การทำเสื้อไม่ยากเกินไปสำหรับคนเป็นดาวน์ซินโดรม
แม่เล่าว่า ตอนแรกที่สอน อะไรที่รู้สึกง่าย พอต้องสอนเบสกลับรู้สึกยาก อะไรที่คิดว่าเขาน่าจะทำได้ เขากลับทำไม่ได้เพราะการเรียนรู้แตกต่างจากคนปกติ จึงต้องมีวิธีการสอนเฉพาะตัวเพื่อให้การทำส่วนต่าง ๆ นั้นง่ายขึ้น
ตอนไปซื้อผ้า เบสกับน้องสาวก็ไปด้วย ส่วนใหญ่เขาจะเลือกผ้าลายที่อยากเย็บ เมื่อต้องลงมือ ก็นำมาวางทาบกับแพทเทิร์น ที่แม่เป็นคนจัดเตรียมไว้ และตัดผ้าตาม หากแพทเทิร์นขาดหรือชำรุด เบสก็สามารถลอกลายแพทเทิร์นแผ่นใหม่เพื่อไว้ตัดเสื้อต่อได้ด้วยตัวเอง
ลูกไม้ที่ย้อมสีแล้ว เบสจะเป็นคนเลือกเองว่าสีไหนเหมาะกับเสื้อคอกระเช้าลายไหน หลังเย็บเสร็จ เบสก็จะเปลี่ยนบทบาทเป็นพ่อค้า คุยโต้ตอบกับลูกค้าทางไลน์ หลังขายได้ ลูกค้าส่วนมากจะส่งรูปที่ใส่เสื้อคอกระเช้าส่งมาให้เบสดู สำหรับแม่แล้ว ลูกค้าทุกคนน่ารัก และเป็นความภาคภูมิใจของเบส
“อยากให้เพื่อนมีความสุข เย็บผ้าทำให้เพื่อนสนุก มีอาชีพเป็นของตัวเอง พอคนมาอุดหนุน ก็จะมีเงินทองเหมือนเบส” เบสพูดด้วยความดีใจ เมื่อถูกถามว่าจะฝากอะไรถึงเพื่อนที่เป็นดาวน์ซินโดรมเหมือนกัน
การขายบางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องลงทุนสูง
เนื่องจากเสื้อเบสไม่มีหน้าร้าน ส่วนใหญ่จะขายตามงานโอท็อป งานโรงพยาบาล สถาบันต่าง ๆ หรือโรงแรม ที่ไม่ต้องเสียค่าเช่าที่ แต่ละครั้งที่เบสไปขายจะเอาจักรไปด้วยเพื่อเย็บให้ลูกค้าดูที่หน้าร้าน ครั้งหนึ่งตอนไปขายที่โรงแรมนานาชาติมีฝรั่งมาดู แต่เบสพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ น้องสาวจึงทำป้ายเป็นภาษาอังกฤษมาให้ วันนั้นขายดีมากจนฝรั่งถามว่า “เงินที่ได้จากการขายใครจะเป็นคนได้?” น้องสาวจึงตอบไปว่า เบสเป็นคนได้
ดาวน์ซินโดรมมีความคิดเป็นของตัวเองไม่ต่างจากคนอื่น
เราให้เบสวาดภาพเสื้อที่อยากทำ โดยไม่ต้องสนใจว่าจะทำได้หรือไม่ ภาพวาดของเบสเป็นเสื้อคอกระเช้าที่มีแขนและมีลูกไม้พาดลงมาด้านหน้า แม่เล่าว่า นี่นับเป็นครั้งแรกเพราะเบสไม่เคยวาดรูปเสื้อเลย และแม่ตั้งใจจะวาดแพทเทิร์นของเสื้อตัวนี้ให้เบสลองตัดด้วย เบสดูดีใจมาก ที่แม่พูดแบบนั้น และในอนาคตเบสจะทำกางเกงขาสั้นคู่กับเสื้อคอกระเช้าอีกด้วย
ครอบครัวสำคัญสำหรับเบส
เบสเก็บเงินที่ขายเสื้อได้เป็นกอบเป็นกำ เงินขายเสื้อคอกระเช้าได้เบสจะเก็บไว้ในธนาคาร และให้เงินกับแม่และยาย เขามีแผนว่าจะเก็บเงินเพื่อซื้อจักรตัวใหม่
แม่เล่าว่า ตอนที่แม่อยากสร้างห้องเก็บของ เบสก็ไปกดเงินแสนกว่าบาทเพื่อ ต่อเติมหลังบ้านให้แม่ นอกจากนี้เขายังอยากที่จะส่งน้องสาวเรียนอีกด้วย แต่โดนน้องสาวเบรคไว้ก่อนเพราะอยากให้เบสเก็บเอาไว้เอง พอแม่เห็นว่า เบสมีเงินเก็บเยอะ ดูแลตัวเองได้ แม่ก็สบายใจแล้ว
หากสนใจอุดหนุนเสื้อคอกระเช้าตราเบส
สามารถเข้าไปดูสินค้าได้ที่เว็บไซต์ https://beamtalks.com/2018/12/06/spz-best/
หรือโทร 086-8837070 เพื่อติดต่อแม่สมบูรณ์
