"เราได้ยินเสียงฝีเท้าของเพื่อน เดินออกห่างไปทุกที นาทีนั้นเราเหมือนคนที่ค่อยๆ จมลงไปในทะเลที่ไม่มีจุดสิ้นสุด ระหว่างที่กำลังนั่งอยู่ได้ยินเสียงฝีเท้าอีกคู่นึงเดินเข้ามา ตอนนั้นไม่รู้ว่าใคร รู้แต่ว่าเขามานั่งใกล้ๆ เขามีหนังสือในมือ เราได้ยินเสียงเขาเปิดกระดาษ เขาชวนเราอ่านหนังสือ เขาคือครูภาษาไทยของเราเอง"
"ความคว้างของเรามันเหมือนแก้วเปล่า ใครใส่อะไรมาเรารับหมด ครูเลือกอ่านบทกวีของท่านอังคาร …จะไม่ไปแม้แต่พระนิรพาน จะวนว่ายวัฏฏะสังสารหลากหลาย แปลค่าแท้ดาราจักรมากมาย ไว้เป็นบทกวีแด่จักรวาล… ระหว่างที่ครูอ่านเหมือนมีภาพเคลื่นไหวในใจเรา มหัศจรรย์ บทกวีทำให้คนตาบอดกลับมามองเห็นได้ จากนั้นเราเกาะไว้เลย เพราะสิ่งนี้ทำให้ฉันมองเห็นได้ จากนั้นเราขอให้อาจารย์อ่านกวีให้ฟังทุกวันเลย วันไหนไม่อ่านไปทวงถึงโต๊ะ"
นับตั้งแต่วันที่ ลูกหมู หทัยรัตน์ จตุรวัฒนา กลายเป็นคนตาบอด เธอก็สัมผัสได้ถึงความอ้างว้าง ความโดดเดี่ยว แต่พลันเมื่อบทกวี บทแรกเพรียกหาและพาเธอเดินทางบนเส้นทางสายบทกวีเรื่อยมา "บทกวีทำให้คนตาบอดกลับมามองเห็นได้ จากนั้นเราเกาะไว้เลย" จากนั้น ลูกหมู หทัยรัตน์ สู่ รินศรัทธา กาญจนวตี เจ้าของผลงาน "รินศรัทธา" และ ทุกขณะกระจ่างชัดสัมผัสใจ visibleme ชวนทุกคนคุยและสัมผัสบทกวีอันหล่อหลอมจนกลายมาเป็นตัวของเธอ
